داستانک

در کارگاه نقاشی سرد و خلوت، پنج مرد با هیجان در مورد تابلوهایی که بر دیوار آویخته شده بود، بحث می‌کردند. نور ملایم بعدازظهر از پنجره‌های بزرگ به درون می‌تابید و بر آثار هنری پخش می‌شد، انگار که هر تابلو بخشی از روح نقاشان را به نمایش می‌گذاشت. در گوشه‌ای از اتاق، مردی جوان بر پیانویی قدیمی مشغول نواختن بود، ملودی‌ای آرام و دلنشین که به فضای اتاق جان می‌بخشید.

در حالی که دیگران با شور و حرارت درگیر نقد و تحلیل آثار بودند، جوان پیانیست که گویی از جهان اطراف جدا شده بود، با هر نت، گویی داستانی از اندوه و ناامیدی را روایت می‌کرد. نگاهش به تابلوها نبود، بلکه به آینده‌ای بود که در پس این هنرهای ناب نهفته بود. هنرمندان در جستجوی جاودانگی بودند، اما او می‌دانست که حقیقت در دل همین لحظه‌ها نهفته است؛ لحظه‌هایی که با هر ضربه بر کلیدهای پیانو، به مانند نقاشی‌های اطرافش، برای همیشه در خاطره‌ها نقش می‌بندند.